ΔΟΚΙΜΙΟ ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ

Δοκίμιο της Ελένης Κοτίνη Παναγοπούλου επάνω στην Ποιητική Συλλογή της Κ Βαρβάρας Βαγιάκου Βλαχοπούλου με τον τίτλο: «Στης μάντρας τα τραχώματα».

Στο πρώτο μέρος της ποιητικής της συλλογής με τον τίτλο «Ρωτοπλαγιάσματα» η ποιήτρια ,κ. Βαρβάρα Βλαχοπούλου ,υμνεί τον δικό της τόπο,το δικό της νησί,την αγαπημένη της Λήμνο,όπου πρωτοατένισε το ζωογόνο φως του ηλίου .Η Λήμνοςηταν είναι και θα παραμείνει στην καρδιά της .Κι όσο κι αν η απόσταση και ο χρόνος απαλύνουν τα αρνητικά και εξιδανικεύουν τα θετικά η ποιήτρια παραμένει αγέρωχη και ακλόνητη ατενίζοντας τον δρόμο» που δεν τελειώνει πουθενά».

Στο υποβλητικό περιβάλλον του νησιού της η ίδια ένοιωθε και νοιώθει ιδιαίτερη χαρά και ευχαρίστηση,ξανά υφαίνοντας κομμάτι κομμάτι το κομμένο απο τα παλαιότερα χρόνια νήμα και προδίδοντας έτσι τις μύχιες σκέψεις της.Προβάλει το νησί της ,το κρατάει ατόφιο στην καρδιά της ,το ζωγραφίζει με το δικό της εργαλείο,το εργαλείο της ποιητικής της τέχνης,όπως κάνει ο ζωγράφος με την παλέτα του.Το νησί της το ονομάζει « πατρίδα νερομάνα» « πάγκαλη κόρη φορτωμένη μάγια» «περίπατο των απαλών ονύχων» «των απαλών ονύχων δημοσιά» «των νιάτων αστραποβροντή», « πηγή των οραμάτων». Ακόμα την ονομάζει «αραξοβόλι» « ιερή κοιτίδα», «λυτρωτική αγκαλιά» και « ιερή λιτανεία»

Βρισκόμαστε μπροστά σε μια σκηνοθεσία αξεπέραστη και σε μια σκηνογραφία ασύγκριτη και ασύλληπτη,όπου η Ελληνική γλώσσα επιβάλλεται σε όλο της το μεγαλείο ,με τόση αβρότητα και τρυφερότητα,που συγκινεί και υποβάλλει και την πιο σκληρή ανθρώπινη ψυχή .Ενα πρωτότυπο σκηνικό ,που θα το ζήλευαν και οι μεγαλύτεροι Ιταλοί σκηνοθέτες ,που μας άφησαν τέλεια σκηνοθετημένα κινηματογραφικά έργα.

Καθισμένη σκεφτικό « στης μαντρας τα τραχώματα» προβάλλει εικόνες του νησιού που αφορούν και τις τέσσερις εποχες του χρόνου,οπως ο Antonio Vivaldi,μέσα απο τη μουσική του,ντύνει τη φύση σε κάθε εποχή αντίστοιχα ,προσπαθώντας να ενώσει και να προσαρμόσει τον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου με τον εξωτερικό.Μεσα σ´αυτη την ακόρεστη χρήση λέξεων ,εκφράσεων ακόμη και συμβουλών ,δεν ξεχνάει να επαναλαμβάνει πολυ συχνά,ανα.μεσα απο τα λουλούδια των αγρών και των κήπων « το πολύφυλλο τριαντάφυλλο», το οποίο γι αυτη συμβολίζει την ομορφιά την ευαισθησία ,το μεγαλείο,την αγάπη,την αισιοδοξία,την ελπίδα και τελικά τη δύναμη και τη δυναμική της ίδιας της ζωής με τα σκαμπανεβάσματά της ,τα αδιέξοδά της τις κατηφόρες και ανηφόρες της.

Η πέτρα ,η θάλασσα ,ο αγέρας,το φως και ατελιέ η ίδια η φύση .Ειναι εκείνες οι πρώτες ώρες οι μαγευτικές που ανατέλλει ο ήλιος λούζονται κυριολεκτικά ,το ακίνητο τοπίο.Ενας αγέρας δυνατος πελαγίσιος