«Ανθοφορία στιγμών» τo τελευταίο συγγραφικό κληροδότημα της κ. Βαρβάρας Βαγιάκου-Βλαχοπούλου κι ανθοφορία συναισθημάτων το δικό μας ταξίδι στους ντελικάτους στίχους κάθε ποιητικής δημιουργίας της.
Ένα ποιητικό σεργιάνι στις εποχές. Τις νιώθει τις εποχές η ποιήτρια. Τις βιώνει σε όλες τις εκφάνσεις τους, τις υποδέχεται και τια αποχαιρετά, τις τραγουδά, τις σεργιανά, καθορίζουν βαθειά τα βιώματά της.
Το υγρό στοιχείο είναι αναπόσπαστα δεμένο με τη συναισθηματική της υπόσταση. Θάλασσα, ποτάμι, βροχή, δάκρυα. Όλα αναμιγνύονται θαυμαστά. Ο κύκλος του νερού γίνεται κύκλος των συναισθημάτων, κύκλος της ζωής και υγραίνει στεριές και μάγουλα.
Οι λέξεις ξεκολλούν από τη γήινη διάστασή τους‧ οι λέξεις οι απλές, οι καθημερινές, οι ακατέργαστες. Η σκουριά, το φλιτζάνι, οι τενεκέδες γίνονται άϋλοι, χάνουν την πεζή τους υπόσταση και σε ταξιδεύουν στη μνήμη.
Άλλο ένα υπέροχο πάντρεμα είναι αυτό των χρωμάτων. Χρώματα έντονα, χαρούμενα, που όμως πληγώνουν, ομορφαίνουν τη στιγμή και τη ματώνουν συνάμα. Το χρώμα δρα καταλυτικά στην ποίηση της κ. Βλαχοπούλου. Γίνεται καταλύτης αναμνήσεων, δίνει υπόσταση στα συναισθήματα.
Ο κορωναϊός έχει αφήσει κι αυτός το οδυνηρό κεντρί του στην κάθε στιγμή. Την έχει δηλητηριάσει με μοναξιά, με φόβο, με θάνατο, με απογοήτευση, με σιωπή. Έχει συρρικνώσει την ελπίδα.
Τι είναι ποίηση; Τα συναισθήματα, οι προσεκτικά επιλεγμένες λέξεις, το στροβίλισμα από το «είναι» στο «μη είναι», η αλήθεια που αιμορραγεί και απλώνεται σε κάθε στίχο, η μοναξιά που αποκτά φωνή, που σε αναγκάζει να την αφουγκραστείς, ακόμα κι αν δε θέλεις να την αντιμετωπίσεις πρόσωπο με πρόσωπο, ο χαμένος έρωτας, η μάγισσα θάλασσα που χωρίζει κι ενώνει στιγμές, ανθρώπους, το παρελθόν και το παρόν, το φως και το σκοτάδι;
Είναι όλα αυτά μαζί σ΄ένα «ανάβλεμμα» της ζωής
«ως οι μνήμες να μη γίνουν ποτέ παρελθόν».
