Όπως λέγαμε παλιά «Ραντεβού στου Μπακάκου για να μην χαθούμε»θυμάστε. Όταν ήμουν μικρό κοριτσάκι , στην πατρίδα μου την όμορφη Λήμνο είχαμε έναν τύπο χαζούλη τον Αποστόλη. Ήταν μετρίου αναστήματος , μουγκός του έτρεχαν τα σάλια μονίμως και είχε ένα ψιλοαξύριστο ψαρό γένι. Φορούσε πάντα χειμώνα καλοκαίρι μια γκρίζα τραγιάσκα στην κεφαλή του και στο στόμα είχε μόνιμα ένα τσιγάρο κι ένα χαμόγελο λόγω λειψού μυαλού…
τύπος καθαρά Παπαδιαμαντικός. Ζητιάνος δεν ήταν . φρόντιζε γι αυτό η γειτονιά του Ρωμεϊκου γιαλού. Ήταν σχεδόν υιοθετημένος απ΄ τον κυρ-Θανάση τον Σαββούρα, την κοντούλα γυναίκα του την κυρα-Κοκόνα και την γλυκύτατη γειτόνισσα με την βραχνή φωνή και τον κότσο την κυρα-Μαγδαληνή. Όλη η γειτονιά γενικώς τον φρόντιζε. Δεν του έλειπαν τα ρούχα , το φαγητό ,τα τσιγάρα. Ην χαρά του αυτή την εκδήλωνε μ’ ένα μόνιμο χαμόγελο ευγνωμοσύνης. Το αγκάθι της της ζωής του ήταν μια συμμορία νεαρών που μόλις τον έβλεπε άρχιζε να του φωνάζει…πιπι Λούλη σαλιάρ Αποστόλ, κουκουέ. Αυτό το τελευταίο τον εξαγρίωνε. Γινόταν θηρίο. Κουκουές για την εποχή του εμφυλίου ήταν μίασμα. Ο Αποστόλης το ήξερε αυτό και δεν το αποδεχόταν με τίποτα. Φοβόταν την φυλακή και την εξορία στον κοντινό Αγιοστράτη. Η αντίδρασή του ήταν ο πετροπόλεμος . Αρπαζε ότι πέτρα έβρισκε μπροστά του, την εκσφενδόνιζε κι όποιον πάρει ο χάρος . Τόσο πολύ δε τον πονούσε αυτή η προσβολή που μια φορά απελπισμένος γέμισε τις τσέπες του με κοτρώνες κι’ έπεσε στη θάλασσα να πνιγεί. Οι ψαράδες που τραβούσαν τράτα πιο πέρα τον πήραν είδηση, έτρεξαν , τον έσωσαν και η κυρα-Μαγδαληνή ανέλαβε την περαιτέρω περιποίησή του.
Βλέποντας προχτές τους τρεις καμπαλέρος Μπόυς , Μπλέρ, Αθνάρ υποστηρικτές και εκτελεστές του πολέμου που πήγαν στις μακρινές Αζόρες να γελάσουν εν χορό, ανάλαφροι κομψοί κι’ ωραίοι , μ’ ένα χαμόγελο πλαδαρής ευδαιμονίας και κογιονάρικης αλαζονείας μπρος σε εκατοντάδες τηλεοπτικές κάμερες για να τους δει όλη η οικουμένη και να εκτιμηθεί παγκοσμίως το μέγεθος της χαράς τους που θ’ άρχιζαν σύντομα τους βομβαρδισμούς , μου ήρθε στο νου ο Αποστόλης ο Σαλιάρς . Το κοινό της σύγκρισης είναι δεδομένο, Λειψός στο μυαλό ο Αποστόλς λειψοί στο μυαλό κι’ οι καμπαλέρος. Η διαφορά είναι που εντυπωσιάζει. Ο Αποστόλς πριν Αρχίσει τον λιθοβολισμό είχε προσβληθεί κι’ ερεθιστεί απ’ την προσβλητική λέξη κουκουές . Ο θυμός του ήταν έκδηλοι, η μούρη του αγριεμένη πολλές φορές έκλεγε από τα νεύρα του ο φουκαράς. Γιατί ο Αποστόλης είχε φιλότιμο , είχε τσίπα και μάλιστα πολύ περισσότερο από ότι του επέτρεπε ο χαμηλός δείκτης νοημοσύνης του.
Τούτοι εδώ οι «Αποστόληδες»,ηγήτορες κρατών πήγαν μες την καλή χαρά θαρρείς να παίξουν γκόλφ, για να αποφασίσουν πότε θ’ αρχίσουν τους βομβαρδισμούς για την εξολόθρευση του Ιρακινού κράτους και τον σοβαρό κλονισμό της παγκόσμιας ειρήνης . Και κογιονάριζαν με τα αλαζονικά χαμόγελα τα εκατομμύρια των ανθρώπων που είχαν βγεί στους δρόμους σ’ όλο τον κόσμο , να τους φωνάζουν δικαίως εγκληματίες, φονιάδες , χίτλερ. Και βρήκαν ένα, μικρό μησάκι τις Αζόρες να του στιγματίσουν την ιστορία του μια για πάντα με τα φονικά τους χαμόγελα.
Η κοινή γνώμη που τώρα δικάζει τις Αζόρες κάποτε θα δικάσει τους ίδιους. Οι δίκες δεν γίνονται ποτέ μεσούντος του πολέμου. Γίνονται μετά. Γίνονται πάντως , γίνονται……
Βαρβάρα Βαγιάκου-Βλαχοπούλου
